انتخابات و ثبات سیاسی در جمهوری اسلامی ایران

یدة اصلی نوشته این است که علاوه بر کارکردهای ایجابی و امنیت‎ساز، چهرة دیگر انتخابات در جمهوری اسلامی پدیدارسازی سطوح مختلفی از بی‎ثباتی سیاسی و بستری برای وقوع رخدادها، مسائل و چالش‎ های امنیتی و تهدیدات اجتماعی بوده و چنین نقشی متأثر از نوع کنش گری و رفتار سیاسی سه ضلع اصلی انتخابات، یعنی نهادهای حاکمیتیِ اجرایی و نظارتی، الگوی رقابت احزاب و جناح‎ های سیاسی و الگوی رفتار انتخاباتی مردم و گروه های اجتماعی می باشد. این مقاله در چارچوب رویکرد دیوید ساندرز پیامدها و چالش‎های امنیتی- سیاسی رفتار انتخاباتی مردم و گروه های اجتماعی و نیز  تأثیر الگوی رقابت انتخاباتی احزاب و جناح های سیاسی را بر شاخص‎های بی‎ثباتی سیاسی (رژیم سیاسی، انسجام سیاسی- اجتماعی) بررسی و ارزیابی می نماید.یافته‎های پژوهش نشان می دهد در چارچوب الگوی تعامل کنش گران انتخاباتی، چرخه‎ای از وضعیت امنیتی در الگوهای سه‎گانه «انتخابات نسبتاً آرام» « انتخابات چالش آفرین» و «بحران انتخاباتی» تکرار شده و به نظر می‎رسد با توجه به آسیب‎های نظام انتخابات در ایران، الگوی رفتار انتخاباتی کنش گران به سمت وضعیت چالش‎آفرینی و بی‎ثبات‎کنندگی در جریان است.